Bu adam Qarabağ problemi haqqında tez-tezgurultulu bəyanatlar verməyi sevir. Birini də elə bu günlərdə dilə gətirib. Rusiyanın bu mötəbər şəxsi bildirib ki, Qarabağ probleminin çözüm vaxtı yetişib...
İndi bir etirafa lüzum var: Yaxşı ki Azərbaycan o zaman Avropa Birliyi ilə Assosiasiya sazişini imzaladı...
Daha indən belə Azərbaycan məmurları gileylənməyəcək ki, İran bizi öz dostları ilə dost, düşmənləri ilə düşmən görmək istəyir...
Azərbaycan hakimiyyəti reallıqda ictimai rəydən və seçici sanksiyalarından asılı olmasa da, məncə, seçki dövründə kəskin inflyasiyaya və qiymət artımına getməz...
Bəlkə Gürcüstan da Azərbaycandan qazı dünya qiymətləriylə alsaydı, bir çox mətləblərin fərqində olardı.
Bizim insanların yaxşı tanıdığı sonuncu Nobel laureatı bəlkə də Albert Camus və yaxud Gabriel Garcia Marquez-dir! Amma onların həmin mükafatı almasından gör neçə il ötüb! Nobel mükafatları hər il verilir, axı!..
Rusiyanın demokratiyanı məhdudlaşdırmaq, özünü “rəngli etirazlar”dan sığortalamaq cəhdləri reaksiyasız qalmır. Postsovet ölkələrin çoxu sonradan bu siyasəti bircə-bircə özündə tətbiq edir...
Hakimiyyəti təkcə müxalifət çəkindirmir, o, həmişə olduğu kimi, ümumiyyətlə, düzgün seçki keçirməkdən, seçkilərdə müstəqil adamların qələbəsindən ehtiyatlanır...
Avtoritar liderlərin, az qala, hamısını bir «böyük missiya» birləşdirir – onların hamısı öz xalqının «xilaskarıdır». Hərçənd, bir çox halda kimi, kimdən və necə qurtarması dumanlı qalır...
«Azərbaycanda o adamların günü xoş keçmir və o adamlara yaşamaq çətindir ki, ortastatistik azərbaycanlının qane olduğu Azadlıqdan çox Azadlıq istəyirlər. O adamlara çətindir ki, ...»
Hakim AKP elektoratı bir qədər yorub. Üstəlik, daim yüksəlmək mümkün deyil, ara-sıra, ən azı, geriləmələr də olur. Elə bu üzdən hakim partiya da təkrar seçki düşüncəsindən uzaq görünür...
Azərbaycanlı fəalların Ermənistana baxıb köks ötürməsinin mənası yoxdur, axı Azərbaycanda da aksiya keçirmək mümkündür. Məsələn, uyğurlara dəstək aksiyasını...
Belarus o ölkələrdəndir ki, hələ də özünün birinci prezidentindən ayrıla bilmir.
Hakimiyyətin, nəhayət, ədalətli və demokratik seçkilərə qərar verməsi üçün, görəsən, ölkə müxalifəti nə qədər zəifləməlidir?
Keçmiş və indiki deputatlar, artistlər, şou-biznes nümayəndələri və ziyalılar polislə aksiyaçılar arasında canlı sədd çəkiblər.
Gümanımca, yəhudi əsilli insanlar keçmiş Sovet İttifaqının heç bir guşəsində özlərini Bakıda olduğu qədər sərbəst hiss etmirdilər...
Çox təzadlı mənzərə yaranır: bir tərəfdən deyirlər ki, guya bu cəmiyyət «qara qəpiyə də dəyməz», o biri tərəfdən də onu dünyaya tanıtmaq istəyirlər...
Bu cəmiyyət qısa müddətdə böyük yarışların, musiqi və mədəniyyət festivallarının qalibinə çevrilə bilirsə, günün birində niyə də «Biz kimdən əskiyik?» deməsin?!.
İyun təşrif buyurunca, demək olar, həmişə 1993-cü ilin yay aylarını xatırlayıram. Çünki həyatımda gördüyüm iki böyük siyasi oyun ən mahir məşqçiləri də mat qoyardı...
İndi Türkiyə cəmiyyəti daha bir seçimlə üz-üzə qalıb: amma bu dəfə yalnız hakim partiya seçəcək və müxalif partiyalardan hansının şərtlərinin ona daha məqbul olmasına qərar verəcək...
Davamı
