Hökumət QHT-lərin yeganə maliyyə mənbəyi kimi ölkənin öz daxili maliyyə resurslarını görür... Bu isə keçən əsrin sonlarından başlayan böyük bir prosesin - yerli qeyri-hökumət təşkilatlarının beynəlxalq şəbəkəyə inteqrasiyasının sonu deməkdir.
Tikilir, qurulur, reklam lövhələri, böyük maşın seli... Bunlar adamı sevindirir. “Bu, mənim şəhərimdir!” demək istəyirsən. Amma nədənsə özünü Charlie Chaplin-in “Böyük şəhərin işıqları” filminin personajının yerində hiss edirsən...
İnsanlar və bütövlükdə cəmiyyət biganə olmayacaqsa, həmişə ümid var ki, demokratiya bu ölkəyə mütləq qayıdacaq...
Heç kim üçün sirr deyil ki, əksər hallarda həyat standartları ilə bağlı musiqini məhz oliqarx məmurlar sifariş edirlər.
Bir çox hallarda rusların «əvəzinə» millətçilik edənlər adətən Rusiyada yaşayan qeyri-ruslar olublar. Onlar hətta bəzən şovinizmə də yuvarlanırlar...
Əgər NATO ölkələri Ukraynadakı proseslərə ciddi yanaşmasa, necə deyrələr, bu xəmir hələ çox su aparacaq.
1993-cü ildən bu tərəfə bu ölkədə bəlkə də yalnız saatların əqrəbləri irəli hərəkət ediblər, demokratiyanın və insan haqlarının vəziyyəti isə daim geriləyib.
Toy və yas mərasimlərinin cilovlanmasında hökumətin uzağa gedə biləcəyi real görünmür. Azı ona görə ki, təmtərağı və dəbdəbəni cəmiyyətə aşılayan elə birinci növbədə hakimiyyətin özü, onun oliqarx məmurlarıdır...
Ukraynaya nüvə silahından imtinanın müqabilində təhlükəsizlik təminatları vəd olunmuşdu. Amma bu vədlər indi hətta yada da düşmür. Təbii ki, bu hal Ukraynanın yolunu təkrar etmək istəyən digər ölkələrdə də narahatlıq doğurur.
Recep Tayyip Erdoğanın özü üçün sınaq dövrü başlayır. O, nə edəcək? Türkiyənin 12-ci prezidenti olmaqla kifayətlənəcək, yoxsa bu adamın hələ başqa planları da var?...
Sentyabrın 4-5-də Uelsdə NATO-nun növbəti sammiti keçiriləcək. Sammit ərəfəsində ən müxtəlif fikirlər səslənir. Amma eyforik ümidlər üçün əsas tapmaq olduqca çətindir.
Rusiya Ermənistanın Avrasiya İttifaqına Dağlıq Qarabağsız daxil olmsında israr edir - Rusiya hələ Bakı üçün qapıları açıq saxlamaq istəyir...
Tarixdə hələ bir dəfə belə olmayıb ki, bir imperiya çökəndən sonra yenidən bərpa olunsun. Amma Rusiyada buna cəhd ediblər və indi də edirlər. Özü də bir dəfə yox, iki dəfə yox, bəlkə də daha çox...
Bakı özünün ehtiyatlı siyasətinə arxayındır - burada nə Avropa Birliyi, nə də NATO haqqında düşünmürlər. Onları daha çox öz problemləri qayğılandırır. Bilirlər ki, Qərbdə İlham Əliyevin manevrləri heç də həmişə birmənalı qarşılanmır.
Bu ölkədə ən çətin iş tanış-bilişin sorgu-sualına cavab verməkdir. Ağzını açmağa qoymurlar, “Nə var, nə yox?” Başqa nə var, nə yox? Özgə nə var, nə yox?” kimi sualları güllə kimi yağdırırlar...
Azərbaycanda çox az kəsimdən yaşamaq üçün həqiqətən də qazanmaq tələb olunur, böyük əksəriyyətə “çırpışdırmaq” imkanı verilib. Qarpızsatan müəllimdən, müəllim tələbədən, tələbə valideyndən, valideyn isə ona işi düşən hər kəsdən "çırpışdırır"...
Rusiya ilə bağlı heç nəyin təminatı yoxdur. Bu gün Rusiyanın nəyəsə ehtiyacı ola bilər. Sabah isə hansısa siyasi motivlərdən Rusiya özünün ehtiyaclarını tamam unuda bilər və bazarlarını Azərbaycan məhsullarının üzünə bağlayar.
«İndi bütün QHT liderləri sanki «iynə üstündə» oturublar, çünki onların hamısına qarşı bir iş düzüb-qoşmaq mümkündür...Bəs bütün bunlar niyə görə edilir? Niyə görə siyasi sistem gündən-günə sərtləşir?»
Erdoğan nominal prezident statusu ilə razılaşacaq, yoxsa prezidentin səlahiyyətlərini genişləndirməyə çalışacaq? Hökumətə kim başçılıq edəcək və biz Türkiyə siyasətində tandemin daha bir gedişinin şahidi olacağıqmı?
«Soçidən sonra Azərbaycan-Ermənistan hərbi teatrında vəziyyətin necə olacağını demək olduqca çətindir. İndi yalnız ehtimallar səslənir»
Davamı
