-
ÖVLADIN VƏZİFƏDƏ DEYİLSƏ...
Nəhayət ki, M.Ə.Rəsulzadənin yubileyilə bağlı tədbirlər planı açıqlandı. Amma biz bu planda nə heykəl haqda bir şey oxuya bildik, nə də ki, onun adının əbədiləşdirilməsilə bağlı hər hansı bir təklif haqda...
Belə sönük tədbirlər planı görməmişdik. Bu, bir daha ona dəlalət edir ki, Əliyevlərin tarixə açdığı savaş davam edir. İ.Əliyev sonuncu dəfə elə yaxın günlərdə H.Əliyevin daha bir abidəsinin açılışında iştirak etdi...
Əslində onlar M.Ə.Rəsulzadənin bu yubileyinə diqqət yerirməli idilər. Ona görə ki, bu, yuvarlaq tarix idi, söhbət 130 ildən gedirdi. Onun indi yalnız bir heykəli var - o da Novxanıdadır. Adam ehtiyat edir ki, bir gün Novxanını da “abadlaşdırmaq” fikrinə düşərlər və heykəli götürərlər.
Ona görə ki, bunlar elə ki, haranısa “abadlaşdırmaq” fikrinə düşürlər, oradan dərhal tarixi andıran bütün simvolları silirlər.
Tədbirlər planında əsasən konfranslar nəzərdə tutulub. Bu ölkədə konfransların necə keçirildiyi isə hamıya yaxşı məlumdur. Bir-iki professoru, bir-iki tələbəni gətirib oturdurlar darısqal otaqda, sonra da vərəqə yazdıqları bir-iki cümləni həvəssiz oxuyurlar. Axşam da telekanallar bu haqda kiçik süjet verir. Bununla da iş bitmiş hesab olunur.
Müxalifət düşərgəsindən də bir xəbər yoxdur. Bəlkə də başları daxili çəkişmələrə elə qarışıb ki, yubileyi də unudublar. Amma böyük ehtimalla yanvarın 31-də Novxanıda toplaşacaqlar. Fəqət, bunun necə və hansı formada keçiriləcəyi məlum deyil. Onlar bu tədbirdə birgə iştirak edə biləcəklərmi? Bu suala təəssüf ki, konkret cavab verə bilmirik.
Elm, mədəniyyət sferasında da sükut hökm sürür. Ümumiyyətlə, bu ölkənin işlərinə baxanda bircə qənaətə gəlirsən: anılmaq üçün lazımdır ki, övladın çox böyük vəzifədə olsun...
M.Ə.Rəsulzadənin belə övladı yoxdur. Əslində öz milliliyini dərk edən hər bir kəs ona bağlılığını duymalı idi. Amma əfsus...
BİR DƏSTƏ GÜL...
Elə bir vaxt gələcək ki, bütün bu problemlər gündəlikdən çıxacaq: “ulu öndər” ifadəsi də əsl sahibini tapacaq, heykəllər də ucalacaq və hamısı yerini tutacaq, adlar da ünvanlarını biləcək. Bunlar hamısı olacaq. Amma həmin gün nə vaxt gələcək?
Ən ağrılısı bilirsiniz nədir? Müəyyən nəslin adamları tarixə ən kölə nəsil kimi düşəcəklər. Ona görə ki, həmin nəslin heç bir arzusu və istəyi sayılmır, nəzərə alınmır...
Hər bir nəsil bir xalqdır deyiblər. Amma bu nəsil öz qüdrətini, gücünü bir xalq kimi toparlaya bilmədi, istədiklərin qəbul etdirə bilmədi...
Bəli, dövlət bir siyasət aparanda insanların, cəmiyyətin rəyini nəzərə almalıdır. Amma demokratik adlandırılan bu dövlət iki-üç nəfərin ideoloji ruporuna çevrilib və onların istək və arzularına xidmət edir.
Gəl ki, bircə şey təskinlik verir: bu hakimiyyət insanlardan çox şey aldı. Amma sevginin nə olduğunu bilənlər razılaşar ki, tək sevgini ala bilmədi bu hakimiyyət...
Bu sevgi milyonlarla, milyardlarla ölçülmür, onun ifadəsi bir dəstə güldür və o bir dəstə gülü insan tapşırıqla deyil, öz qərarı ilə kiminsə məzarının üstünə qoyur...
Ona görə də öz sevimlilərinizdən bir dəstə gülü əsirgəməyin. Heç nəyə gücünüz çatmayacağı təqdirdə, heç nəyə təsir edə bilməyəcəyiniz halda bu, sizin görə biləcəyiniz ən böyük işdir.
ZƏR QƏDRİNİ...
M.Ə.Rəsulzadəyə etinasız olanlar onun şəxsiyyətinin bir cəhətini də nəzərə almırlar: o, böyük siyasi məktəb idi... İndi guya ki, gənclərə dövlətçilik əzmi aşılamaq istəyirlər. Amma baza, fundament yoxdur, özül çürükdür...
M.Ə.Rəsulzadə bu boşluğu necə də doldura bilərdi!.. Onun həyatı məktəb idi.
Amma vaxtında dərsə getməyənlər, məktəbdən, institutdan yayınanlar bunun fərqindədirlərmi? Güman etmirik...
Qərəz, bir tarixi anı da başa vurmaqdayıq. Biz jurnalistik və işimiz nələrisə aktuallaşdırmaq, nələrəsə diqqəti yönəltməkdir. Nəticə təqdim etmirik, bunu oxucunun öz öhdəsinə buraxırıq.
Həm də görünən dağa nə bələdçi? Bəli, o, böyük bir dağdır- kiminsə gözləri önündə, kiminsə də sinəsində...
Hərdən düşünürəm ki, böyük Sabir məşhur şerini elə M.Ə.Rəsulzadə haqda deyib: “Bənzərəm bir qocaman dağa ki...”.
Məqalədəki fikirlər müəllifin şəxsi mülahizələridir
ÖVLADIN VƏZİFƏDƏ DEYİLSƏ...
Nəhayət ki, M.Ə.Rəsulzadənin yubileyilə bağlı tədbirlər planı açıqlandı. Amma biz bu planda nə heykəl haqda bir şey oxuya bildik, nə də ki, onun adının əbədiləşdirilməsilə bağlı hər hansı bir təklif haqda...
Belə sönük tədbirlər planı görməmişdik. Bu, bir daha ona dəlalət edir ki, Əliyevlərin tarixə açdığı savaş davam edir. İ.Əliyev sonuncu dəfə elə yaxın günlərdə H.Əliyevin daha bir abidəsinin açılışında iştirak etdi...
Haranısa “abadlaşdırmaq” fikrinə düşsələr....
Ona görə ki, bunlar elə ki, haranısa “abadlaşdırmaq” fikrinə düşürlər, oradan dərhal tarixi andıran bütün simvolları silirlər.
Tədbirlər planında əsasən konfranslar nəzərdə tutulub. Bu ölkədə konfransların necə keçirildiyi isə hamıya yaxşı məlumdur. Bir-iki professoru, bir-iki tələbəni gətirib oturdurlar darısqal otaqda, sonra da vərəqə yazdıqları bir-iki cümləni həvəssiz oxuyurlar. Axşam da telekanallar bu haqda kiçik süjet verir. Bununla da iş bitmiş hesab olunur.
Müxalifət düşərgəsindən də bir xəbər yoxdur. Bəlkə də başları daxili çəkişmələrə elə qarışıb ki, yubileyi də unudublar. Amma böyük ehtimalla yanvarın 31-də Novxanıda toplaşacaqlar. Fəqət, bunun necə və hansı formada keçiriləcəyi məlum deyil. Onlar bu tədbirdə birgə iştirak edə biləcəklərmi? Bu suala təəssüf ki, konkret cavab verə bilmirik.
Elm, mədəniyyət sferasında da sükut hökm sürür. Ümumiyyətlə, bu ölkənin işlərinə baxanda bircə qənaətə gəlirsən: anılmaq üçün lazımdır ki, övladın çox böyük vəzifədə olsun...
M.Ə.Rəsulzadənin belə övladı yoxdur. Əslində öz milliliyini dərk edən hər bir kəs ona bağlılığını duymalı idi. Amma əfsus...
BİR DƏSTƏ GÜL...
Elə bir vaxt gələcək ki, bütün bu problemlər gündəlikdən çıxacaq: “ulu öndər” ifadəsi də əsl sahibini tapacaq, heykəllər də ucalacaq və hamısı yerini tutacaq, adlar da ünvanlarını biləcək. Bunlar hamısı olacaq. Amma həmin gün nə vaxt gələcək?
Ən ağrılısı bilirsiniz nədir? Müəyyən nəslin adamları tarixə ən kölə nəsil kimi düşəcəklər. Ona görə ki, həmin nəslin heç bir arzusu və istəyi sayılmır, nəzərə alınmır...
Hər bir nəsil bir xalqdır deyiblər. Amma bu nəsil öz qüdrətini, gücünü bir xalq kimi toparlaya bilmədi, istədiklərin qəbul etdirə bilmədi...
...tək sevgini ala bilmədi bu hakimiyyət...
Gəl ki, bircə şey təskinlik verir: bu hakimiyyət insanlardan çox şey aldı. Amma sevginin nə olduğunu bilənlər razılaşar ki, tək sevgini ala bilmədi bu hakimiyyət...
Bu sevgi milyonlarla, milyardlarla ölçülmür, onun ifadəsi bir dəstə güldür və o bir dəstə gülü insan tapşırıqla deyil, öz qərarı ilə kiminsə məzarının üstünə qoyur...
Ona görə də öz sevimlilərinizdən bir dəstə gülü əsirgəməyin. Heç nəyə gücünüz çatmayacağı təqdirdə, heç nəyə təsir edə bilməyəcəyiniz halda bu, sizin görə biləcəyiniz ən böyük işdir.
ZƏR QƏDRİNİ...
M.Ə.Rəsulzadəyə etinasız olanlar onun şəxsiyyətinin bir cəhətini də nəzərə almırlar: o, böyük siyasi məktəb idi... İndi guya ki, gənclərə dövlətçilik əzmi aşılamaq istəyirlər. Amma baza, fundament yoxdur, özül çürükdür...
M.Ə.Rəsulzadə bu boşluğu necə də doldura bilərdi!.. Onun həyatı məktəb idi.
Amma vaxtında dərsə getməyənlər, məktəbdən, institutdan yayınanlar bunun fərqindədirlərmi? Güman etmirik...
“Bənzərəm bir qocaman dağa ki...”
Həm də görünən dağa nə bələdçi? Bəli, o, böyük bir dağdır- kiminsə gözləri önündə, kiminsə də sinəsində...
Hərdən düşünürəm ki, böyük Sabir məşhur şerini elə M.Ə.Rəsulzadə haqda deyib: “Bənzərəm bir qocaman dağa ki...”.
Məqalədəki fikirlər müəllifin şəxsi mülahizələridir